1. PENGENALAN
Pendidikan di Malaysia pada hari ini adalah lahir daripada sistem
pendidikan yang yang wujud sebelum kedatangan British ke Tanah Melayu lagi.
Pada masa itu, pendidikan di Tanah Melayu adalah tidak formal dan lebih terarah
kepada pendidikan bercirikan Islam. Apabila British menjajah Tanah Melayu,
sistem pendidikan kita mengalami perubahan dari segi fahaman dan
kepentingannya. Pendidikan pada zaman ini tidak membantu penyatuan etnik kerana
dikhuatiri akan mengakibatkan penentangan terhadap British. Begitu juga pada
zaman penaklukan Jepun, pendidikan di Tanah Melayu tidak mempunyai tujuan untuk
memupuk perpaduan kaum tetapi lebih terarah kepada menghormati dan mengenali
penjajah.
Aliran pendidikan di Malaysia pada hari ini memperlihatkan kepelbagaian
peringkat dalam sistem pendidikan di Malaysia untuk semua lapisan masyarakat.
Berbeza dengan pendidikan di zaman penjajahan British di mana masyarakat Melayu
agak ketinggalan berbanding dengan kaum-kaum yang lain. Ini disebabkan
pendidikan untuk orang Melayu pada masa itu hanya terhad pada pendidikan rendah
sahaja. Pada hari ini, kita dapat melihat bahawa semua kaum berpeluang untuk
menikmati pendidikan yang disediakan tanpa diskriminasi. Malah, kepelbagaian
aliran pendidikan hari ini terbentuk dari ketidak seragaman sistem pendidikan
yang disediakan oleh British.
Walaupun kerajaan telah menyediakan dan memperkenalkan pelbagai jenis
pendidikan, terdapat beberapa permasalahan yang perlu dikaji dan diperbaiki.
Ini bermakna, dalam sistem pendidikan sekarang terdapat kelebihan dan
keburukannya. Melalui kertas kerja ini, kebaikan dan keburukan sekolah aliran
kebangsaan akan dibincangkan dengan terperinci.
2.PENDIDIKAN SEBELUM
MERDEKA
Sistem pendidikan di Malaysia lazimnya dibahagikan kepada tiga peringkat
yang utama (Mok, 2012. hal. 2). Peringkat pertama merangkumi tiga tempoh
sebelum Tanah Melayu mencapai kemerdekaan, peringkat kedua bermula dari awal
kemerdekaan hingga tahun 2000 dan peringkat ketiga bermula dari tahun 1996
sehingga kini. Kertas kerja ini akan memfokuskan pendidikan sebelum merdeka
sahaja, iaitu pada peringkat yang pertama.
2.1.
Tempoh Pertama
(1400-1786): Sistem Pendidikan Sebelum Kedatangan British
Sebelum kedatangan British, pendidikan di Tanah Melayu berbentuk
bukan formal dan tidak tertumpu pada perkembangan kognitif pelajar-pelajar.
Pendidikan pada masa itu berlandaskan kepada pengajaran kitab suci Al-Quran,
seiring dengan penyebaran agama Islam di negeri-negeri Semenanjung Tanah Melayu
serta Kepulauan Melayu pada abad ke-14. Pendidikan tersebut dijalankan di
masjid dan surau oleh imam atau haji. Pelajar-pelajar diajar membaca Al-Quran
dan tajwid, tafsir Al-Quran, hadis, fikah dan tauhid.
Bermula pada awal kurun ke-19, sistem pendidikan
agama yang lebih kemas dan maju telah diperkenalkan oleh ulama-ulama Islam yang
terkenal di negeri-negeri Terengganu, Kelantan dan Kedah. Institusi yang
dikenali sebagai sekolah pondok ini menawarkan pendidikan sepenuh masa serta
hujung minggu untuk pelajar dewasa. Sekolah, asrama pelajar dan rumah tuan guru
didirikan berhampiran antara satu sama lain dan sering ditemui di kawasan
pantai dan sungai. Hafazan merupakan kaedah pembelajaran yang utama khususnya
bagi mata pelajaran Al-Quran, Fikah dan Tauhid. Buku-buku rujukan terdiri
daripada kitab-kitab Al-Quran, hadis, fikah, tauhid dan tasawuf yang
didatangkan dari Mesir dan negara-negara Arab yang lain (Sufean, 2004. hal. 4).
2.2.
Tempoh Kedua (1786-1941):
Sistem Pendidikan Semasa Penjajahan Inggeris
Sistem sekolah vernakular di Tanah Melayu hanya
mula diperkenalkan pada pertengahan kurun ke-19 apabila kerajaan British mula
mengambil perhatian terhadap pendidikan di Negeri-negeri Selat (Mok, 2012. hal.
3). Sistem sekolah vernakular terbahagi kepada:
2.2.1.
Sekolah Vernakular Melayu
Penubuhan sekolah vernakular Melayu bermula pada tahun 1856 di Teluk
Belanga dan Kampung Gelam, Singapura. Ini diikuti beberapa buah lagi sekolah
didirikan di Pulau Pinang dan Melaka. Pada awalnya, masyarakat Melayu tidak
begitu menerima penubuhan sekolah-sekolah ini disebabkan oleh sistem pendidikan
sekular yang ditawarkan. Selain itu, kebanyakan ibu bapa pada masa itu
berfikiran bahawa anak-anak perlu membantu kerja-kerja di rumah atau menolong
mereka bertani tanpa memikirkan kepentingan celik huruf dan pendidikan.
Manakala anak-anak perempuan sama sekali tidak dibenarkan bersekolah. Golongan
tok guru dan ulama pula berasa profesyen mereka sebagai tenaga pengajar
terancam dengan pelaksanaan sistem pendidikan tersebut (Sufean, 2004. hal. 5).
Keadaan ini menyebabkan sekolah-sekolah itu ditutup.
A.M. Skinner, Pemangku Majistret di Seberang Prai cuba membuat
penambahbaikan dari sistem tersebut dengan mengemukakan cadangan persekolahan
dua sesi dalam usaha untuk menarik minat masyarakat Melayu terhadap pendidikan.
Berdasarkan rancangannya, sesi pembelajaran di waktu pagi tertumpu pada Bahasa
Melayu, Ilmu Hisab, Sejarah, Latihan Jasmani dan Ilmu Alam. Pendidikan asas ini
mendapat bantuan penuh dari kerajaan British. Pada sebelah petang pula,
pembelajaran tertumpu pada Al-Quran dan Bahasa Arab. Walau bagaimanapun,
pembelajaran ini harus dibiayai oleh keluarga pelajar sendiri. Percubaannya
mendapat sambutan yang baik di kalangan ibu bapa. Pembelajaran yang
dikendalikan dalam Bahasa Melayu ini dihadkan sehingga darjah empat sahaja
dengan skop dan kurikulum yang terhad. Oleh sebab itu, pendidikan Melayu tidak
dapat berkembang ke peringkat yang lebih tinggi. Pada tahun 1916, R.O. Winstedt
telah menambah kurikulum vokasional di sekolah Melayu agar lebih relevan dengan
cara hidup masyarakat setempat (Sufean, 2004. hal. 5).
2.2.2.
Sekolah Vernakular Cina
Di Tanah Melayu, sekolah vernakular Cina yang terawal telah dibina
di Melaka pada tahun 1816 oleh sekumpulan pendakwah daripada Persatuan Mubaligh
London. Ini diikuti oleh Institut Wu Fu di Pulau Pinang pada tahun 1819 dan Institut
Cui Ying di Singapura pada tahun 1854. Penubuhan sekolah-sekolah ini bertujuan
untuk mengekalkan warisan budaya, bahasa dan identiti bangsa orang Cina yang
berada di Tanah Melayu. Begitu juga halnya di Sabah dan Sarawak. Kurikulum
sekolah adalah berorientasikan pemikiran di Tanah Besar China. Malah, buku teks
dan guru juga didatangkan dari China. Murid-murid di sekolah Cina diajarkan
bahan-bahan klasik, secara hafalan, mengira dengan sempoa dan kaligrafi Cina.
Kerajaan British pada masa itu mengamalkan dasar terbuka dan tidak campur
tangan dalam hal ehwal sosial kaum pendatang menyebabkan sekolah-sekolah ini
dikendalikan oleh masyarakat masing-masing tanpa bantuan daripada British
sehinggalah pada tahun 1920-an.
Pergerakan Reformasi di China pada 4hb Mei 1919 telah menyebabkan
pengaruh yang besar terhadap sistem pendidikan Cina di Tanah Melayu. Kurikulum
moden yang lebih sistematik berbanding sebelumnya telah diperkenalkan. Jika
sebelum itu bahasa pengantarnya adalah dari dialek tempatan seperti Kongfu,
Teochew, Hokkien, dan sebagainya tetapi ia telah diselaraskan kepada Bahasa
Mandarin. Murid-murid diajar mata pelajaran Sejarah, Geografi, Sains,
Matematik, Etika, Lukisan, Pendidikan Jasmani dan Nyanyian. Sistem
pendidikannya pula terbahagi kepada tiga peringkat iaitu enam tahun sekolah
rendah, tiga tahun Junior Middle dan
tiga tahun lagi Senior Middle. Buku
teks yang digunakan diolah dengan aspirasi menyatupadukan rakyat Cina yang
menetap di luar negeri. Sekolah Cina juga menjadi media penyebaran propaganda
anti-kerajaan British dan politik Kuomintang.
Oleh kerana pengaruh ideologi Kerajaan Cina begitu kuat disebarkan
di sekolah-sekolah Cina di Tanah Melayu, maka pihak British telah mengambil
langkah untuk menukar polisi liberal dengan menguatkuasakan Ordinan Pendaftaran
Sekolah pada tahun 1920. Ia bertujuan mengawal perjalanan dan penubuhan sekolah
Cina. Pemerintah British juga memberikan bantuan kewangan bersyarat agar mereka
boleh mencampuri urusan pentadbiran sekolah (Sufean, 2004. hal. 6).
Berdasarkan syarat tersebut, bahasa pengantar haruslah menggunakan dialek
tempatan. Langkah mengetatkan pengawalan ke atas sekolah Cina dilakukan
sehingga Perang Dunia Kedua oleh Jabatan Pendidikan Kerajaan British. Walaupun
Ordinan Pendaftaran Sekolah telah dikuatkuasakan, ia tidak menghalang
perkembangan sekolah Cina seperti yang diharapkan. Menjelang Perang Dunia
Kedua, sistem pendidikan Cina di Tanah Melayu menjangkau ke peringkat sekolah
menengah hingga tingkatan enam. Malahan, British telah mengiktiraf Bahasa Mandarin
sebagai bahasa pengantar rasmi di sekolah Cina (Mok, 2012. hal. 5).
2.2.3.
Sekolah Vernakular Tamil
Seperti sekolah vernakular Melayu dan Cina, sekolah vernakular Tamil
turut bermula di Negeri-negeri Selat. Penang Free School merupakan sekolah
vernakular Tamil yang pertama ditubuhkan di Tanah Melayu pada tahun 1816
diikuti Anglo-Tamil di Melaka pada tahun 1850. Bilangan pelajar-pelajar yang
berdaftar di sekolah-sekolah vernakular Tamil pada masa itu adalah rendah
sekali. Ini merupakan salah satu punca mengapa sekolah Anglo-Tamil ditutup pada
tahun 1860. Sekolah-sekolah ini juga hanya bergantung pada dana dari majikan
ibu bapa pelajar atau usaha dari persatuan mubaligh (Sufean, 2004. hal. 4).
Kemudahan sekolah Tamil dari segi infrastruktur, buku teks dan tenaga pengajar
juga kurang memuaskan. Malah, masyarakat India juga tidak mempunyai kesedaran
tentang kepentingan pendidikan untuk anak-anak. Ada juga di antara mereka lebih
tertarik dengan sistem pendidikan sekolah Inggeris di bandar berbanding dengan sistem
sekolah vernakular Tamil.
Kepesatan ekonomi di Tanah Melayu pada awal kurun ke 20 menyebabkan
lebih banyak tenaga buruh dari India diperlukan. Justeru itu, British bertindak
untuk menukar polisi pendidikannya pada tahun 1902 dengan menguatkuasakan Kod
Buruh. Setiap ladang yang mempunyai lebih daripada sepuluh kanak-kanak India
pada umur 7 hingga 14 tahun dikehendaki untuk menyediakan sekolah Tamil. Bantuan
kewangan turut disalurkan kepada sekolah yang menunjukkan pretasi yang
memuaskan disamping penubuhan beberapa buah lagi sekolah Tamil di bandar untuk
anak-anak kepada pekerja-pekerja di Jabatan Kerja Raya dan perkhidmatan kereta
api. Kurikulum sekolah Tamil disesuaikan mengikut negara India. Kandungan
kurikulumnya menegaskan pengetahuan dalam kemahiran asas 3M iaitu membaca,
mengira dan menulis; menulis karangan, Ilmu Alam dan Kebersihan Diri. Buku teks
dan kebanyakan tenaga pengajar juga dibawa masuk dari India. Seperti sekolah
Melayu, sistem pendidikan sekolah Tamil juga terhad pada peringkat rendah sahaja.
2.2.4.
Sekolah Inggeris
Kebanyakan sekolah Inggeris yang dibina pada peringkat awal adalah
dari hasil usaha mubaligh Kristian yang datang ke Tanah Melayu. Pendidikan
Inggeris mula diperkenalkan di Tanah Melayu pada 1816 melalui penubuhan Penang
Free School di bawah rancangan dan bantuan kewangan kerajaan British (Abdullah,
2003. hal. 5). Penubuhan Penang Free School telah mendorong negeri-negeri lain
untuk menubuhkan sekolah Inggeris yang serupa. Asalnya, British tidak mahu
memberikan pendidikan Inggeris secara intensif kepada masyarakat Melayu dan
pendatang kerana bimbangkan tentang kesedaran politik yang akan dibangkitkan
oleh golongan yang berpendidikan Inggeris.
Pada tahun 1905, kerajaan British telah menubuhkan pendidikan
Inggeris untuk anak-anak kenamaan Melayu yang dikenali sebagai Maktab Melayu
Kuala Kangsar. Tujuan utama sekolah ini ditubuhkan adalah untuk melahirkan
tenaga pekerja untuk memenuhi keperluan kuasa metropolitan British dan
mengekalkan elitisme di kalangan bangsawan Melayu. Penubuhan maktab ini memberi
kesedaran kepada masyarakat Melayu golongan bawahan agar turut sama mendapatkan
pendidikan Inggeris. Namun, pada
1930-an, pihak British mula membenarkan anak-anak Melayu memasuki
sekolah-sekolah Inggeris kerajaan melalui sistem Special Malay Class. Hanya mereka yang lulus peperiksaan Darjah 4
sahaja terpilih untuk belajar di Special
Malay Class selama dua tahun sebelum layak memasuki ke tahun empat sekolah
Inggeris. Kebanyakan sekolah ini didirikan di kawasan bandar, jadi tidak ramai
anak-anak Melayu yang dapat belajar di sekolah tersebut. Kemudahan yang
disediakan juga lebih bermutu jika dibandingkan dengan sekolah-sekolah
vernakular yang lain.
Sekolah-sekolah Inggeris ini menggunakan bahasa pengantar dalam
Bahasa Inggeris sepenuhnya dengan menggunakan kurikulum Grammar School of Great Britain. Sekolah Inggeris mempunyai ciri
pendidikan seperti sekolah di England iaitu peringkat rendah dan menengah,
meliputi Kelas Bawah Satu, Dua dan Darjah Satu; Rendah Pertengahan dari Darjah
Dua hingga Darjah Lima dan Menengah dari Darjah Enam hingga Kelas Sijil Sekolah
(School Certificate). Kurikulum di
sekolah Inggeris mementingkan akademik dan persediaan untuk peperiksaan Cambridge Overseas School Certificate (Sufean, 2004).
Mata pelajaran yang diajarkan kepada murid adalah Bahasa Inggeris, Matematik,
Sejarah Eropah, Ilmu Alam, Sains, Sastera Inggeris, Pendidikan Jasmani dan
Lukisan. Seterusnya, pelajar–pelajar yang lulus berpeluang untuk melanjutkan
pelajaran di peringkat diploma atau ijazah di luar negara. Namun begitu,
bilangan pelajar yang belajar di sekolah Inggeris agak kurang jika dibandingkan
dengan bilangan pelajar di sekolah-sekolah vernakular yang lain.
2.2.5.
Sekolah Agama Madrasah
Pada awal kurun ke-20, sistem pendidikan Madrasah mula diperkenalkan
oleh alim ulama yang terdiri daripada Kaum Muda di Pantai Timur. Madrasah
merupakan sekolah agama moden yang lebih maju daripada sekolah pondok (Mok, 2012. hal. 4). Golongan tokoh-tokoh agama ini telah berusaha membina sekolah di
merata-rata tempat di Tanah Melayu. Madrasah pertama yang ditubuhkan oleh Kaum
Muda ialah Madrasah al-Iqbal pada tahun 1907 di Singapura, diikuti Sekolah
al-Hadi di Melaka pada tahun 1917 dan Madrasah al-Mashoor di Pulau Pinang pada
tahun 1919. Perkembangan pesat madrasah-madrasah ini memberi keyakinan kepada
masyarakat Melayu bahawa kedudukan agama Islam masih mantap walaupun menghadapi
persaingan dari sekolah vernakular Melayu dan sekolah Inggeris yang didirikan
oleh penjajah British pada kurun ke-19.
Sukatan pelajaran di sekolah madrasah adalah lebih tersusun jika
dibandingkan dengan sistem pendidikan di sekolah pondok sebelum kedatangan
British. Kandungan pelajarannya menyentuh konteks keduniaan dan akhirat dilihat
boleh menandingi sekolah vernakular Melayu dan sekolah Inggeris. Antara mata
pelajaran yang diajarkan sebelum Perang Dunia Kedua adalah Ilmu Tauhid, Tajwid,
Fikah, Insyak, Adab, Nahwi, Sarf, Ilmu Hisab, Ilmu Tafsir, Ilmu Imlak dan
berbagai-bagai lagi. Namun, pendidikan Madrasah masih tidak boleh mengubah mobiliti
masyarakat Melayu kerana kurikulum di madrasah kurang memberi penekanan kepada
mata pelajaran Matematik, Sains dan Bahasa Inggeris.
2.3.
Tempoh Ketiga
(1941-1956): Sistem Pendidikan Sebelum Merdeka
2.3.1. Pendidikan
Zaman Jepun
Semasa Perang Dunia Kedua (1941-1945), hampir seluruh rantau di Asia
Tenggara telah diduduki oleh tentera Jepun. Perkembangan ini memberi perubahan
kepada sistem pendidikan di Semenanjung Malaysia (Abdullah, 2003. hal. 7).
Sekolah-sekolah vernakular Melayu dan Tamil diteruskan seperti sebelummnya
dengan penambahan mata pelajaran Bahasa Jepun dalam kurikulum dan
berorientasikan negeri Jepun. Pemerintah Jepun turut menubuhkan sekolah
Nippon-Go bagi menggantikan sekolah vernakular Cina dan sekolah Inggeris.
Pengajaran Nippon-Go, lagu rakyat Jepun dan kebudayaan Jepun diberikan
penekanan khusus dalam kurikulum sekolah rendah. Manakala pendidikan menengah
dibubarkan dan diganti dengan pelajaran vokasional dan teknik dalam bidang
perikanan, pengajian telekomunikasi, maritim dan pembinaan. Kelas-kelas Bahasa Jepun
untuk dewasa juga diadakan di beberapa tempat seperti kelab dan persatuan. Menurut
Abdullah Sani Yahaya (2003. hal. 8), pendidikan pada masa itu tidak mempunyai
suatu falsafah yang konkrit bagi tujuan perpaduan rakyat dan membentuk identiti
kebangsaan.
2.3.2. Perkembangan
Pendidikan Selepas Perang Dunia Kedua
Selepas Perang Dunia Kedua tamat pada 1945, Tanah Melayu
dikembalikan kepada pemerintahan British. Perkembangan politik serantau seperti
di Cina, India, Indonesia dan Filipina selepas tamat Perang Dunia Kedua telah
mengubah pandangan dan sikap masyarakat pendatang di Tanah Melayu. Kependudukan
orang Cina dan India serta keinginan mereka untuk bermastautin di Tanah Melayu
dan kebangkitan nasionalisme Orang Melayu tentang kepentingan pendidikan moden
dan sekular bagi meningkatkan kedudukan ekonomi dan sosial mereka. Mereka juga
sedar bahawa untuk terus menjadi golongan dominan dalam politik, sosial dan
ekonomi, pendidikan merupakan kunci utamanya.
Laporan
Barnes
Sekembalinya British ke Tanah Melayu, orang Melayu mula mendesak
agar memperbaiki mutu pendidikan di sekolah-sekolah Melayu serta memperluaskan
peluang-peluang pendidikan. Pada tahun 1950, sebuah jawatankuasa yang
dipengerusikan oleh L.J. Barnes telah ditugaskan untuk menyemak dan memperbaiki
keadaan pendidikan untuk kaum Melayu (Sufean, 2004). Laporan yang dikenali sebagai
Laporan Barnes (1951) atau Laporan Jawatankuasa Mengenai Pendidikan Melayu
menyatakan bahawa untuk memajukan pendidikan orang Melayu, seluruh sistem
pendidikan perlu dirombak semula. Antaranya:
·
Matlamat pendidikan dasar
hendaklah membentuk satu rupa bangsa yang berasaskan pelbagai kaum
·
Sekolah-sekolah
vernakular Melayu, Cina dan Tamil hendaklah dibubarkan dan digantikan dengan
satu jenis sekolah sahaja iaitu sekolah kebangsaan
·
Sekolah kebangsaan hanya
menggunakan Bahasa Inggeris atau Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar dan
salah satunya akan digunakan secara meluas sebagai bahasa kedua
·
Sekolah kebangsaan
hendaklah menyediakan pendidikan dasar percuma kepada kanak-kanak yang berumur enam
tahun ke atas selama enam tahun
·
Setelah tamat pendidikan
dasar, murid-murid akan meneruskan pelajaran pada peringkat menengah dengan
menggunakan Bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantarnya
·
Sekolah kebangsaan harus
ditadbir dan dibiayai bersama oleh Penguasa Pelajaran Setempat (Local Education Authority) dan kerajaan
Laporan
Fenn-Wu
Cadangan-cadangan yang dikemukakan dalam Laporan Barnes mendapat
tentangan hebat daripada masayarakat yang lain khususnya masyarakat Cina yang
berpendapat bahawa laporan itu merupakan suatu percubaan untuk membekukan dan
menghapuskan bahasa dan kebudayaan mereka. Oleh itu, Henry Gurney telah
melantik sebuah jawatankuasa untuk mengkaji masalah pendidikan Cina pada tahun
1951. Dua orang penasihat terdiri daripada Dr. W.P. Fenn (pegawai di Pertubuhan
Bangsa-bangsa Bersatu) dan Dr. Wu Teh Yau (setiausaha Kerja Bersekutu kepada
Lembaga Amanah bagi beberapa buah universiti di China) mengetuai jawatankuasa
ini. Laporan jawatankuasa ini atau lebih dikenali sebagai Laporan Fenn-Wu berpendapat
(Sufean, 2004. hal. 25):
·
Walaupun Bahasa Melayu
hendak dijadikan Bahasa rasmi dan bahasa rasmi dan bahasa Inggeris sebagai
bahasa antarabangsa, namun orang Cina perlu diberi peluang untuk membentuk
kebudayaan negara
·
Galakan hendaklah
diberikan kepada orang cina untuk menguasai Bahasa Melayu dan Bahasa Inggeris
·
Dasar Pendidikan Tanah
Melayu hendaklah disalurkan kepada matlamat membentuk kewaganegaraan Tanah
Melayu
·
Dasar sekolah hendaklah
menyediakan kanak-kanak untuk menenpuh segala bidang kehidupan berdasarkan
latar belakang kehidupan masyarakat Tanah Melayu.
Ordinan
Pelajaran 1952
Memandangkan terdapat perbezaan pendapat yang dikemukan hasil dari
Laporan Barnes dan Laporan Fenn-Wu, sebuah Jawatankuasa Khas telah ditubuhkan
untuk mengkaji kedua-dua laporan tersebut. Jawatankuasa Khas ini mencadangkan (Mok, 2012. hal. 34):
·
Penubuhan dua jenis
sistem persekolahan, satu jenis sekolah dengan penggunaan Bahasa Melayu sebagai
bahasa pengantarnya, dan satu jenis sekolah lain yang menggunakan Bahasa
Inggeris sebagai bahasa pengantarnya
·
Kemudahan pelajaran
Bahasa Cina dan Bahasa Tamil akan diberikan jika ada permintaan daripada ibu
bapa atau penjaga, dan sekurang-kurangnya terdapat 15 orang murid yang ingin
belajar bahasa ibunda mereka
·
Bahasa Inggeris akan menjadi
pelajaran wajib bagi sekolah Melayu dan Bahasa Melayu akan menjadi pelajaran
wajib di sekolah Inggeris
Selepas laporan Jawatankuasa Khas ini dibentangkan di Majlis
Perundangan Persekutuan, maka Ordinan Pelajaran 1952 diluluskan pada September
1951. Namun, terdapat pelbagai halangan dan masalah dalam pelaksanaan Ordinan
Pelajaran 1952. Justeru itu, sebuah Jawatankuasa Khas sekali lagi dilantik
untuk memperbaiki polisi tersebut. Antara cadangan-cadangannya adalah:
·
Penggunaan dua bahasa
secara beransur-ansur di sekolah vernakular Melayu dan penggunaan tiga bahasa
bagi sekolah-sekolah vernakular Cina dan Tamil supaya sekolah ini dapat
diserapkan ke dalam sistem persekolahan kebangsaan
·
Mengehadkan kadar
kemasukan murid-murid ke aliran sekolah jenis kebangsaan Inggeris
·
Penubuhan pendidikan
vokasional
Laporan
Woodhead dan Laporan McLellan
Menurut Abdullah Sani Yahaya (2003. hal. 11), kesedaran tentang
kepentingan pendidikan turut menular di Sabah dan Sarawak. Jawatankuasa
Woodhead yang dibentuk pada tahun 1955 mencadangkan keperluan bagi
memperkukuhkan dang menggabungkan sistem pendidikan dengan tujuan memupuk suatu
kerakyatan dalam lingkungan Komanwel British. Di Sarawak pula, Laporan McLellan
(1960) menekankan mustahaknya mengawal sekolah-sekolah vernakular dan
menggunakan bahasa tunggal bagi memupuk semangat dan identiti kebangsaan bagi
mencapai perpaduan rakyat.
Laporan
Razak 1956
Setelah Parti Perikatan diisytiharkan menang pada 1951, sebuah
Jawatankuasa Pendidikan yang dipengerusikan oleh Tun Haji Abdul Razak bin Datuk
Hussein telah ditubuhkan bagi mengkaji dan menggubal dasar pendidikan negara. Menurut
Mok Soon Sang (2012. hal. 35), antara tujuannya adalah:
·
Mengkaji Dasar Pendidikan
Persekutuan Tanah Melayu yang ada dan mengusuklan sebarang pindaan atau penyesuaian
yang perlu untuk membina sistem pendidikan kebangsaan yang dapat diterima oleh
rakyat Persekutuan pada keseluruhannya, serta memenuhi keperluan-keperluan
mereka dengan memperkembang kebudayaan, kemasyarakatan, ekonomi dan politik
mereka sebagai satu bangsa
·
mengkaji Bahasa Melayu
sebagai Bahasa Kebangsaan sambil menjamin perkembangan bahasa dan kebudayaan
kaum-kaum yang lain di negara ini
·
mengkaji Sistem
Pendidikan Persekutuan, termasuk Ordinan Pelajaran 1952, agar
peruntukan-peruntukan dipinda atau disesuaikan sekiranya perlu, serta
langkah-langkah pelaksanaan yang terkandung dalam Majlis No. 67, 1954 tentang
dasar pendidikan.
Berikutan itu, sebuah laporan telah dikemukakan oleh jawatankuasa
terbabit pada April 1956 yang dikenali sebagai Laporan Razak. Laporan ini
mencadangkan:
·
Keempat-empat sistem
persekolahan dalam peringkat sekolah rendah akan terus diadakan; kurikulumnya
akan dipinda dan disesuaikan dengan menyerapkan unsur-unsur kebangsaan ke
dalamnya
·
Meminda sekolah-sekolah
yang sedia ada kepada sekolah-sekolah umum dengan Bahasa Melayu sebagai bahasa
pengantarnya dan sekolah-sekolah jenis kebangsaan yang boleh memilih bahasa
pengantar masing-masing
·
Menjadikan Bahasa Melayu
dan Bahasa Inggeris sebagai mata pelajaran yang wajib di semua sekolah
·
Murid-murid Cina dan
India boleh mempeajari bahasa ibunda masing-masing di sekolah Jenis Kebangsaan
(Inggeris), jika terdapat permintaan daripada ibu bapa dan mempunyai bilangan murid
sekurang-kurangnya lima belas orang
·
Penubuhan suatu jenis
sekolah menengah kebangsaan terbuka secara saingan kepada semua bangsa,
menggunakan sukatan pelajaran yang seragam untuk semua aliran, suatu kurikulum
pelajaran yang boleh diubahsuai bagi membenarkan pengajaran semua bahasa dan
kebudayaan Tanah Melayu serta mempunyai ruang bagi pelbagai bahasa menjadi
bahasa pengantar. Semua sekolah harus berorientasikan ke arah Tanah Melayu
kandungan sukatan pelajaran dan jadual waktu yang sama
·
Sekolah-sekolah ini akan
dikelolakan oleh Penguasa Pelajaran Tempatan bersama-sama dengan Jemaah
Pengurus Sekolah Rendah atau Lembaga Pengelola Sekolah Menengah
·
Mengambil langkah-langkah
bagi memupuk perkembangan bahasa kebangsaan dan mempertingkatkan pengetahuan di
kalangan penduduk di Persekutuan Tanah Melayu. Perhatikan peringkat-peringkat
persekolahan di tanah Melayu pada tahun 1956
·
Pendidikan menengah
dibahagikan kepada menengah rendah, menengah atas dan prauniversiti
·
Untuk memasuki sekolah
menengah rendah, murid-murid dikehendaki lulus dalam Peperiksaan Masuk Sekolah
Menengah. Murid-murid di sekolah menengah rendah boleh memasuki sekolah
menengah atas jika mereka telah mendapat Sijil Rendah Pelajaran, dengan gred
yang baik. Kemudian, murid-murid boleh menduduki peperiksaan Sijil Persekutuan
Tanah Melayu yang sama taraf dengan Cambridge
Overseas Certificate. Murid-murid yang Berjaya boleh masuk Tingkatan Enam
selama dua tahun untuk mendapatkan Sijil Tinggi Persekolahan yang merupakan
syarat bagi memasuki universiti
·
Semua guru dicadangkan
diletakkan di bawah satu perkhidmatan profesional
·
Penubuhan Jemaah Nazir
Persekutuan untuk memelihara mutu pelajaran
Ternyata, Laporan Razak 1956 boleh dianggap
sebagai permulaan bagi perkembangan sistem pendidikan kebangsaan di negara ini.
Cadangan-cadangan Laporan Razak 1956 dilaksanakan dalam program-program dan
projek-projek pendidikan bagi memeupuk semangat dan identiti kebangsaan di
kalangan masyarakat berbilang kaum serta melahirkan tenaga mahir bagi mencapai
pembangunan negara.
3. ALIRAN PENDIDIKAN DI
MALAYSIA
Pendidikan di Malaysia terdiri daripada empat peringkat iaitu
pendidikan prasekolah, pendidikan rendah, pendidikan menegah, dan pengajian
tinggi. Sistem pendidikan di Malaysia diselia oleh Kementerian Pelajaran
Malaysia tetapi dasar yang berkenaan dengan pengajian tinggi diuruskan oleh
Kementerian Pengajian Tinggi Malaysia.
3.1.
Pendidikan Prasekolah
Pendidikan prasekolah merupakan satu program pembelajaran untuk
kanak-kanak berumur 4 hingga 6 tahun. Tujuan pendidikan prasekolah ini diadakan
adalah untuk menyuburkan potensi murid dalam semua aspek perkembangan,
menguasai kemahiran asas dan memupuk sikap positif sebagai persediaan masuk ke
sekolah rendah.
3.2.
Pendidikan Rendah
Pendidikan rendah bermula dari Tahun 1 hingga Tahun 6 melibatkan
kanak-kanak yang berumur 7 hingga 12 tahun. Pendidikan sekolah rendah merupakan
kesinambungan kepada pendidikan prasekolah. Sekolah rendah awam di Malaysia
terdiri daripada Sekolah Kebangsaan dan Sekolah Jenis Kebangsaan. Selain
daripada membaca dan mengira, mereka akan didedahkan kepada subjek-subjek lain
seperti Sains, Pendidikan Jasmani dan Pendidikan Islam dan Moral. Pada
penghujung pengajian mereka pada Tahun 6, mereka akan menduduki Ujian
Pencapaian Sekolah Rendah (UPSR).
3.3.
Pendidikan Menengah
Selepas menduduki UPSR, murid-murid berpeluang untuk melanjutkan
pelajaran ke peringkat sekolah menengah. Pendidikan menengah dibahagikan kepada
Pendidikan Menengah Rendah untuk para pelajar Tingkatan 1 hingga Tingkatan 3
dan Pendidikan Menengah Atas untuk para pelajar Tingkatan 4 hingga Tingkatan 5.
Pendidikan menengah di bawah sekolah kerajaan terdiri daripada sekolah
akademik, sekolah teknik dan vokasional serta sekolah kebangsaan agama. Bagi
para pelajar menengah rendah, mereka dikehendaki menduduki Pentaksiran
Tingkatan 3 (PT3) pada akhir Tingkatan 3. Berdasarkan pentaksiran ini, mereka
akan dikategorikan kepada aliran sastera, sains, agama, teknikal, vokasional
dan kemahiran. Pelajar-pelajar di peringkat menengah atas pula perlu menduduki
peperiksaan Sijil Pelajaran Malaysia (SPM) sebelum menamatkan pelajaran
menengah atas.
Bagi para pelajar yang tamat Sekolah Jenis Kebangsaan Cina, mereka
berpeluang belajar di Sekolah Tinggi Persendirian Cina (Mohd Firdaus, 2012.
hal. 11). Para pelajar dikehendaki mengambil peperiksaan yang dikenali sebagai Unified Examination Certificate (UEC)
yang terbahagi kepada Vokasional (UEC-V), Junior
(UEC-JML/JUEC) dan Senior
(UEC-SML/SUEC). Para pelajar di sekolah ini bermula dari tiga tahap rendah
sehingga ke tiga tahap tinggi. Pada akhir Junior
3, mereka perlu menduduki peperiksaan UEC-JML atau menduduki PT3. Mereka
juga akan dikategorikan kepada aliran Sains dan aliran Perdagangan/Sastera
bermula Senior 1. Pada akhir Senior 2, sesetengah pelajar akan
menduduki SPM sebagai calon persendirian. Selepas itu, mereka boleh memilih
untuk menyambung Senior 3 atau tidak.
Pada akhir Senior 3, mereka akan
menduduki peperiksaan UEC-SML.
3.4.
Pendidikan Prauniversiti
Selepas SPM, para pelajar boleh memilih sama ada untuk menyambung
pelajaran dalam Tingkatan 6, matrikulasi, atau pengajian diploma. Pengajian di
Tingkatan 6 terbahagi kepada Tingkatan 6 Rendah dan Tingkatan 6 Atas. Pada
akhir pengajian, para pelajar akan menduduki Sijil Tinggi Persekolahan Malaysia
(STPM). Manakala pengajian matrikulasi pula merupakan program persediaan bagi
pelajar Bumiputera lulusan SPM untuk melayakkan mereka mengikuti kursus
peringkat ijazah dalam bidang Sains, Teknologi dan Sastera Ikhtisas di universiti
awam dan swasta (Mohd Firdaus, 2012. hal. 11). Para pelajar juga boleh memilih
untuk melanjutkan pendidikan prauniversiti di kolej persendirian yang
menawarkan diploma, A-Level, Program
Matrikulasi Kanada atau kursus yang sama dengan negara lain.
3.5.
Pengajian Tinggi
Pendidikan pengajian tinggi dibentuk untuk melahirkan golongan
teknorat bagi melaksanakan rancangan pembangunan negara dan golongan birokrat
bagi mentadbir organisasi dan masyarakat. Untuk memasuki pengajian tinggi, pemohon
memerlukan kelayakan STPM atau matrikulasi. Kementerian Pengajian Tinggi
Malaysia merupakan badan yang bertanggungjawab mengawasi pendidikan pengajian
tinggi.
4. KEBAIKAN DAN KEBURUKAN
SEKOLAH ALIRAN KEBANGSAAN
Sistem persekolahan di Malaysia yang wujud dari sebelum merdeka
sehingga kini memperlihatkan kepelbagaian aliran dan kurang keberkesanannya
dalam membentuk satu sistem pendidikan yang seragam. Banyak isu-isu yang
dibangkitkan berkenaan dengan sistem pendidikan kebangsaan. Antara jenis
sekolah berserta kebaikan dan keburukannya adalah:
4.1.
Sekolah Kebangsaan
Sekolah kebangsaan merupakan salah satu jenis sekolah rendah di
Malaysia. Bahasa Melayu digunakan sebagai bahasa pengantar di sekolah
kebangsaan. Sekolah kebangsaan merupakah salah satu strategi kerajaan untuk
mengintegrasikan pelajar sekolah rendah di negara ini. Strategi ini terkandung
dalam Rancangan Malaysia Kesembilan (2006-2010) yang dilancarkan pada Mac 2006.
Kebaikan
Sekolah Kebangsaan
i)
Memartabatkan Bahasa
Melayu
Penggunaan Bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar utama di
sekolah-sekolah aliran kebangsaan memainkan peranan yang penting dalam
memartabatkan Bahasa Melayu itu sendiri. Ini selaras dengan Perkara 152 yang
termaktub dalam Perlembagaan Malaysia mengenai Bahasa Melayu sebagai Bahasa
Kebangsaan. Sebagai perbandingan, Indonesia juga menggunakan bahasa kebangsaan
dalam sistem pendidikan mereka. Hasilnya, masyarakat mereka yang berbilang kaum
menjadi fasih berbahasa Indonesia. Nyata sekali, untuk memartabatkan sesuatu
bahasa, ia bermula dari sistem pendidikan. Hanya sekolah aliran kebangsaan
dilihat dapat memartabatkan bahasa kita sendiri.
ii)
Memupuk perpaduan
Sejak sebelum merdeka, para pemimpin berhasrat untuk menubuhkan
sekolah kebangsaan sebagai wahana untuk perpaduan rakyat pelbagai kaum seperti
yang telah dinyatakan dalam Penyata Razak 1956 dan menjadi cabaran negara dalam
usaha untuk mencapai matlamat Wawasan 2020. Sekolah satu aliran dilihat sebagai
reformasi pendidikan yang harus diperjuangkan bagi mewujudkan perpaduan dan integrasi
nasional selaras dengan matlamat utama Dasar Pendidikan Kebangsaan. Justeru
itu, para pelajar dapat dilatih hidup saling bekerjasama, mempunyai semangat
patriotisme serta toleransi yang tinggi selaras dengan aspirasi nasional. Berdasarkan
rencana Sinar Harian (2015), proses pembentukan negara bangsa bukanlah suatu
tempoh yang singkat dan hanya melalui pendidikan, anak-anak dapat diasuh sejak
kecil dalam kerangka acuan bangsa Malaysia.
iii)
Memupuk identiti nasional
Selain bahasa, makanan, pakaian atau agama, pendidikan di Malaysia
boleh diketengahkan menjadi identiti nasional yang berkesan dalam usaha
mengintegrasikan penduduk yang bersifat heterogenus ini. Sistem pendidikan satu
aliran membantu integrasi kaum seawal peringkat kanak-kanak, sekali gus
mewujudkan masyarakat yang harmoni dan berdaya saing. Perhubungan antara kaum
ini boleh berlaku tanpa dipaksa. Kepelbagaian aliran yang diamalkan dalam
sistem pendidikan di Malaysia menyebabkan identiti nasional kurang diterapkan
dalam diri masarakat terutama kanak-kanak. Jadi, penubuhan sekolah kebangsaan
menjadi jalan penyelesaian kepada permasalahan ini.
iv)
Keseragaman Kurikulum
Pelajar
Di sekolah kebangsaan, segala bahan Pengajaran dan Pembelajaran
(P&P) dapat diselaraskan dalam satu kurikulum yang sama. Tiada lagi jurang
akademik di antara para pelajar disebabkan sekolah pelbagai aliran. Mereka akan
menggunakan sukatan pelajaran, buku teks, jadual waktu dan menduduki
peperiksaan yang diselaraskan secara berpusat.
v)
Mengekalkan bahasa ibunda
etnik minoriti
Pengenalan bahasa Cina dan bahasa Tamil sebagai mata pelajaran
elektif dalam kurikulum formal sekolah kebangsaan dapat mengatasi sistem Pupil’s Own Language
(POL) yang tidak mendatangkan impak yang diharapkan terhadap pemerolehan bahasa
Cina dan bahasa Tamil. Peruntukan sehingga 12 waktu P&P bahasa Cina dan
bahasa Tamil di sekolah kebangsaan adalah setara dengan peruntukan waktu
kedua-dua jenis mata pelajaran ini di Sekolah Jenis Kebangsaan (Cina) dan
Sekolah Jenis Kebangsaan (Tamil). Malah, para pelajar dari etnik majoriti
berpeluang untuk mempelajari bahasa kedua dan begitu juga sebaliknya.
Keburukan
Sekolah Kebangsaan
i)
Sistem pendidikan
nasional masih lagi ketinggalan
Berbanding dengan sekolah jenis kebangsaan, kurikulum sekolah
kebangsaan masih lagi berada di takuk lama. Justeru itu, sistem pendidikan
nasional dianggap ketinggalan dan tiada pembaharuan. Sebagai contoh,
kecemerlangan pelajar-pelajar yang bersekolah di sekolah aliran Cina tidak
dapat disangkal lagi dan sering menandingi pelajar-pelajar sekolah kebangsaan.
Malahan, guru-guru di sekolah jenis kebangsaan Cina juga lebih kreatif dalam
pengajaran mereka. Mereka tidak hanya bergantung kepada sukatan pelajaran dan
pekeliling daripada Kementerian Pendidikan semata-mata. Di sekolah kebangsaan
pula, bilangan guru yang berkemahiran dalam Bahasa Inggeris dan Matematik masih
lagi berkurangan.
ii)
Prasarana dan kemudahan
yang tidak memuaskan
Berdasarkan Pelan Induk Pembangunan Pendidikan (2006-2010), sehingga
kini, masih terdapat sekolah kebangsaan yang mempunyai prasarana kurang
memuaskan, terutama di kawasan pendalaman. Misalnya, daripada 5,761 sekolah
rendah, 1,642 merupakan sekolah kurang murid dan kebanyakannya adalah lama dan
daif. Ini tidak termasuk 1,513 buah sekolah tidak mempunyai bekalan air awam,
767 buah tidak mempunyai bekalan elektrik 24 jam dan 1,639 buah masih belum
mepunyai makmal komputer.
iii)
Pengaruh fahaman agama
Keputusan masyarakat Cina dan India untuk tidak menghantar anak
mereka ke sekolah kebangsaan adalah didorong oleh kebimbangan sekiranya fahamam
agama asal mereka dilupakan disebabkan pembudayaan sekolah kebangsaan yang
sering menerapkan elemen-elemen Islam. Manakala, masyarakat Melayu pula
menyatakan sebaliknya. Selain itu, mereka juga bimbang jika anak-anak mereka akan
terpengaruh dengan adat resam etnik majoriti. Berkemungkinan juga, ibu bapa
pelajar bukan Islam ingin menuntut hak yang sama dengan masyarakat Islam
seperti jika para pelajar Islam beribadat di surau, para pelajar bukan Islam
juga turut menuntut tempat dan waktu untuk mereka beribadat.
4.2.
Sekolah Jenis Kebangsaan
Menggunakan bahasa Cina atau bahasa Tamil sebagai bahasa pengantar, sekolah
jenis kebangsaan merupakan salah satu jenis sekolah rendah di Malaysia. Dari
tahun 1995 hingga 2000, pengagihan Rancangan Malaysia Ketujuh membahagikan 96.5
peratus kepada Sekolah Kebangsaan yang mempunyai 75 peratus daripada pelajar
sekolah rendah. 21 peratus pelajar sekolah jenis kebangsaan Cina mendapat 2.4
peratus daripada pengagihan manakala 3.6 peratus daripadapelajar sekolah jenis
kebangsaan Tamil mendapat 1 peratus daripada pengagihan.
Kebaikan
Sekolah Jenis Kebangsaan
i)
Kurikulum yang lebih
berkualiti
Kebanyakan ibu bapa memilih untuk menghantar anak-anak untuk belajar
di sekolah jenis kebangsaan kerana mempercayai keberkesanan dan kualiti
kurikulum yang dapat membantu meningkatkan kecemerlangan anak-anak mereka.
Sebagai contoh, ramai ibu bapa Melayu mula menghantar anak-anak mereka ke
sekolah aliran cina kerana sistem dan budaya persekolahan di sekolah Cina yang
lebih teratur dan mengikut perkembangan semasa. Bahkan, di sekolah Cina, mata
pelajaran Sains dan Matematik diberi lebih penekanan bagi memastikan
kecemerlangan pelajarnya. Malahan, guru-guru di sekolah jenis kebangsaan Cina
juga lebih kreatif dalam pengajaran mereka. Mereka tidak hanya bergantung
kepada sukatan pelajaran dan pekeliling daripada Kementerian Pendidikan
semata-mata.
ii)
Memartabatkan budaya
etnik minoriti
Sebelum
merdeka, sekolah-sekolah vernakular ditubuhkan bertujuan untuk mengekalkan
warisan budaya, bahasa dan identiti bangsa etnik minoriti di Tanah Melayu.
Begitu juga dengan penubuhan sekolah-sekolah jenis kebangsaan ini. Melalui
sistem pembelajarannya yang menggunakan bahasa ibunda sebagai pengantar, para
pelajar dapat memperbaharui dan meningkatkan kemahiran mereka berkomunikasi
dalam bahasa masing-masing. Selain itu, para pelajar juga digalakkan untuk
mempraktikkan warisan budaya mereka dalam upacara-upacara rasmi di sekolah
ataupun dalam aktiviti harian mereka.
Keburukan
Sekolah Jenis Kebangsaan
i)
Kurangnya penekanan
terhadap Bahasa Melayu
Di sekolah-sekolah jenis kebangsaan, penggunaan bahasa etnik sebagai
bahasa pengantar dilihat tidak dapat memaksimakan kemahiran penguasaan Bahasa
Melayu di kalangan pelajar-pelajar etnik lain. Walaupun Bahasa Melayu diajar
sebagai mata pelajaran wajib di sekolah, keadaan ini tidak dapat mengurangkan
jurang perbezaan dalam pengusaan Bahasa Melayu di kalangan para pelajar.
Berkemungkinan mereka diselubungi perasaan malu ataupun takut ditertawakan oleh
rakan-rakan kerana tidak fasih Berbahasa Melayu. Situasi ini amatlah merugikan
pelajar kerana masalah komunikasi telah menjadi penghalang bagi mereka untuk
berkomunikasi seterusnya bertukar-tukar idea dan pandangan.
ii)
Perpaduan kaum tidak
dapat dicapai
Sekolah adalah tempat terbaik untuk memulakan hubungan integrasi.
Apabila kanak-kanak sudah terdedah dan biasa dengan pergaulan antara berbilang
kaum di sekolah, mereka tidak lagi mengalami kejutan apabila memasuki alam
pekerjaan dan bermasyarakat. Berbeza dengan para pelajar yang bersekolah di
sekolah jenis kebangsaan, mereka tidak dapat mengenali kaum-kaum lain dan
perbezaan budaya yang ada. Mereka dibatasi dengan tembok perkauman. Jika
pengasingan pendidikan mengikut kaum ini berterusan, ia akan menghasilkan
masyarakat yang terpisah di antara satu sama lain, mengakibatkan satu suasana
segrasi dengan memiliki bibit perpecahan yang berbahaya. Keadaan ini tidak
dapat mewujudkan perpaduan walhal perpaduan boleh dipupuk di zaman persekolahan
para pelajar.
4.3.
Sekolah Wawasan
Sekolah wawasan adalah sekolah-sekolah awam yang terdiri dari dua
atau tiga buah sekolah berlainan aliran yang berkongsi kemudahan di dalam satu
kawasan yang sama tanpa mengira kaum atau agama. Penubuhan sekolah wawasan
adalah untuk mengalakkan interaksi yang lebih rapat antara kaum. Akan tetapi,
kebanyakan orang Cina dan orang India membantah sekolah wawasan kerana mereka
percaya bahawa sekolah wawasan akan mengehadkan penggunaan bahasa ibunda mereka
di sekolah.
Kebaikan
Sekolah Wawasan
i)
Melahirkan interaksi
positif
Melalui sekolah wawasan, peluang kepada para pentadbir, guru-guru
dan kakitangan sokongan dari setiap sekolah untuk berinteraksi dengan lebih
kerap, berkongsi dan bertukar-tukar pendapat, pengalaman dan cadangan dapat
dicapai demi kemajuan sekolah masing-masing. Mereka juga berkesempatan untuk
mengkonkritkan semangat permuafakatan melalui pembinaan projek-projek guna
sama. Malahan, masyarakat sekitar yang lebih harmonis dapat dilahirkan melalui
hubungan mesra ibu bapa yang kerap bertemu di kawasan sekolah semasa menghantar
atau mengambil pulang anak masing-masing, atau pun semasa menjalankan
aktiviti-aktiviti bersama seperti gotong royong dan sebagainya.
ii)
Memupuk semangat
patriotik
Kewujudan sekolah ini boleh memupuk semangat patriotik para pelajar
seawal dari pendidikan rendah. Ia boleh diterapkan melalui pengalaman yang
ditempuh para pelajar setiap hari seperti menyanyikan lagu kebangsaan
bersama-sama semasa perhimpunan, bacaan ikrar dalam acara rasmi sekolah,
mengibarkan jalur gemilang dalam sambutan kemerdekaan dan sebagainya. Bahkan,
warga setiap sekolah berpeluang untuk bergaul, membudayakan sikap bertolak
ansur, kerjasama, bertimbang-rasa, hormat-menghormati dan bantu-membantu di
antara satu sama lain dalam situasi sebenarnya. Pengalaman tersebut akan
mewujudkan semangat kekitaan di kalangan mereka dan rasa bertanggungjawab
terhadap negara. Kesedaran inilah yang akan memupuk semangat patriotik dan
cinta mereka terhadap negara.
iii)
Penyeragaman kurikulum
Sistem pendidikan sekolah wawasan bertujuan untuk menyatukan sekolah
yang sebelum ini mengasingkan kurikulum mengikut aliran sekolah itu sendiri.
Penyeragaman kurikulum boleh memastikan agar nilai yang sama disemai dalam
kalangan pelajar berbilang kaum. Selain itu, pembelajaran kurikulum yang sama
juga berupaya untuk mewujudkan persaingan yang sihat di kalangan pelajar dari
aspek akademik demi melahirkan masyarakat Malaysia yang berpengetahuan. Para
guru juga berupaya untuk berkongsi kemahiran pengajaran sesama mereka dan berkongsi
kemudahan peralatan P&P yang sama.
Keburukan
Sekolah Wawasan
i)
Mewujudkan anasir-anasir
negatif
Pengumpulan pelajar secara pemusatan akan menemukan kepelbagaian
dalam budaya, agama, ras, sosial dan ekonomi setiap ahli sekolah berkenaan. Sekiranya
faktor ini tidak diimbangi dengan betul, wujud kecenderungan pelajar melakukan
sesuatu di luar jangkaan. Dengan jumlah pelajar yang ramai, dikhuatiri para
guru dan sekolah menghadapi tekanan dalam menggalas peranan mereka. Sungguhpun
sekolah sedia ada masih terasing antara satu dengan lain, institusi sekolah
gagal mengawal keruntuhan disiplin pelajar mereka. Pendidik pula perlu
menyiapkan diri mereka dari segi mental dan kerohanian. Jika pendidik tidak
mempunyai ketahanan kendiri yang kuat, konsep sekolah wawasan tidak akan berjaya.
ii)
Bahasa pengantar yang
berbeza
Tidak dapat dinafikan bahawa kurikulum sekolah memainkan pernan
dominan dalam membentuk nilai teras dalam kalangan pelajar dan nilai ini
kemudiannya boleh diterapkan ke dalam kehidupan alam dewasa (Tan, 1957. hal. 45).
Namun, penyeragaman kurikulum tanpa penyeragaman bahasa pengantar dijangka
tidak dapat mendatangkan impak integrasi nasional yang diharapkan. Hal ini
membangkitkan persoalan tentang kepentingan penggunaan satu bahasa yang sama
bagi memupuk integrasi nasional.
4.4.
Sekolah Bestari
Sekolah bestari menerapkan komputer dan teknologi dalam kaedah
pengajaran, pembelajaran dan pengurusan sekolah dalam menyiapkan murid
menghadapi cabaran zaman maklumat. Ia merupakan salah satu projek daripada
tujuh Flagship Applications dalam Koridor Raya Multimedia (Mok, 2012. hal. 28).
Kebaikan
Sekolah Bestari
i)
Melahirkan masyarakat yang celik IT (Information Technology) pada masa hadapan
Sebagai salah satu negara
yang sedang membangun, inisiatif kerajaan Malaysia melalui Kementerian
Pelajaran untuk menubuhkan sekolah bestari merupakan salah satu langkah positif
dalam usaha mencapai Wawasan 2020 ke arah masyarakat yang celik IT. Sistem
pendidikan yang mengaplikasikan teknologi dalam pembelajaran ini diharap dapat
menggalakkan lagi penggunaan teknologi-teknologi moden yang sedia ada. Sebagai
contoh, penggunaan komputer riba, alat pandang dengar (APD) dan internet di
dalam kelas dapat memberi impak yang besar kepada pelajar-pelajar untuk
memahirkan diri dalam mengendalikannya. Malah, guru-guru berpeluang untuk
menghadiri kursus-kursus ICT untuk membolehkan atau menjayakan konsep Sekolah
Bestari ini. Penubuhan sekolah bestari juga dapat merapatkan jurang antara
sistem pembelajaran di sekolah bandar dan luar bandar.
ii)
Menarik minat pelajar untuk menerokai ilmu pengetahuan
Dengan penyediaan pelbagai
jenis prasarana dan kemudahan oleh Kementerian Pelajaran ditempatkan di
sekolah-sekolah bestari ini, para pelajar akan berpeluang untuk menerokai dunia
pembelajaran mereka dengan pendekatan lebih kreatif. Ini dapat memupuk minat
pelajar untuk mempelajari pelbagai bidang ilmu. Bahan-bahan P&P tidak lagi
terhad kepada buku teks dan nota dari guru, ianya boleh merangkumi
sumber-sumber lain yang terdapat di alam maya. Selain itu, pengajaran akan
menjadi lebih berkesan, kondisi pembelajaran menjadi lebih menarik, dan pelajar
akan lebih bermotivasi selaras dengan Falsafah Pendidikan Kebangsaan. Melalui
cara ini, kebolehan, minat, dan keperluan pelajar dapat dikenal pasti mengikut
keperluan dan individu.
iii)
Memudahkan urusan pelbagai pihak
Sekolah bestari juga dapat
dilihat sebagai pemudah cara kepada segala urusan. Misalnya, para guru dapat
mencari pelbagai bahan untuk memulakan pengajaran dan pembelajaran secara
tersusun dan sistematik. Ini memudahkan tugas dan mengurangkan bebanan
guru-guru berbanding dengan sistem tradisional. Begitu juga halnya dengan
operasi sekolah, kakitangan sekolah tidak lagi perlu mengeluarkan surat atau
menghubungi ibu bapa pelajar untuk memaklumkan mengenai apa-apa aktiviti.
Segala maklumat berkaitan persekolahan boleh dikemaskini dan didapati di laman
sesawang sekolah. Perubahan ini bukan sahaja menjimatkan wang malah menjimatkan
masa.
iv)
Meningkatkan taraf pendidikan di Malaysia
Pelbagai prasarana dan
kemudahan yang lengkap bagi memastikan proses P&P berjalan lancar dilihat
dapat meningkatkan taraf pendidikan Malaysia dan bersaing dengan negara-negara
membangun yang lain. Contohnya, jika dahulu para guru menggunakan papan hitam
sahaja untuk menyampaikan maklumat, kini ia menjadi lebih cepat dengan adanya
ICT. Pelbagai jenis maklumat boleh
disampaikan dengan mudah, cepat dan padat.
Keburukan
Sekolah Bestari
i)
Kos yang tinggi
Untuk mewujudkan konsep
Sekolah Bestari ini, Kementerian Pelajaran telah mengeluarkan sejumlah
peruntukan yang begitu besar. Malah, pelaksanaan sekolah bestari ini tidak
dapat dijalankan serentak tetapi dijalankan secara berperingkat. Sebagai
permulaan, hanya sedikit sahaja komputer disediakan menyebabkan para pelajar
terpaksa bergilir-gilir menggunakannya.
ii)
Tidak sistematik
Dalam satu mata pelajaran,
penggunaan komputer terhad kepada 30 hingga 40 minit, sebanyak satu kali dalam seminggu.
Ini disebabkan semua mata pelajaran harus bergantung kepada satu komputer dan
APD yang sama di dalam kelas. Sekiranya peralatan-peralatan tersebut rosak,
semua pihak akan terkesan. Bahkan, pihak sekolah akan mengambil masa yang lama
untuk membaiki atau menggantikan peralatan-peralatan tersebut. Disebabkan itu,
jelas kelihatan ketidakberkesanan sistem sekolah bestari yang ingin
diketengahkan.
5.
KESIMPULAN
Sistem pendidikan Malaysia pada hari ini menunjukkan
variasi pada aliran pendidikan negara. Kepelbagaian ini tidak dapat mencapai
matlamat ke arah pembentukan satu bangsa mahupun perpaduan kaum. Skop
pendidikan sepatutnya tidak terhad kepada penyaluran ilmu kepada masyarakat
semata-mata tetapi sebagai elemen penyatupaduan kaum. Pendidikan yang
dimaksudkan di sini adalah pendidikan yang bermula seawal mungkin;
seboleh-bolehnya semasa mereka kanak-kanak lagi agar mereka mudah menerima dan
membiasakan diri dengan keadaan persekitaran. Ibarat melentur buluh biarlah
dari rebungnya. Melalui pendidikan, kita dapat mencorak jiwa anak-anak Malaysia
akan erti perpaduan.
Kerajaan harus memainkan peranannya dalam membantu usaha
untuk penyatuan kaum melalui pendidikan. Dasar Pendidikan Negara harus dikaji
semula kerelevanannya agar ia tidak menjadi misi yang tidak berjaya
disempurnakan seperti yang terjadi kepada sekolah wawasan. Pemerkasaan sekolah
kebangsaan sebagai sekolah untuk semua bangsa adalah suatu langkah yang bijak.
Cuma, kerajaan perlu meneliti beberapa elemen yang longgar seperti sukatan
pelajaran yang agak ketinggalan, kemudahan prasarana yang tidak lengkap,
keberkesanan pengekalan budaya dan warisan kaum minoriti dan sebagainya. Oleh
itu, pandangan masyarakat terhadap sekolah kebangsaan sebagai sekolah Melayu
boleh terhakis.
Kesimpulannya, dengan kewujudan sekolah satu aliran ini,
perpaduan rakyat Malaysia boleh dicapai. Kita boleh dikenali sebagai negara
yang mempunyai identiti nasional yang paling utuh sekali sebaris negara-negara
lain seperti Indonesia, Thailand dan Jepun.
BIBLIOGRAFI
Abdullah
Sani Yahaya (2003). Perkembangan pendidikan
di Malaysia. Pahang, Malaysia: PTS Publications & Distributor Sdn Bhd.
Kementerian Pendidikan Malaysia. Sistem pendidikan Malaysia. Diambil dari http://www.moe.gov.my/my/sistem-pendidikan
Kementerian
Pengajian Tinggi Malaysia. Tentang
Kementerian Pengajian Tinggi Malaysia. Diambil dari http://www.mohe.gov.my/korporat/tentang-kami
Mohd Firdaus Ahmad (2012). Pendidikan di Malaysia. Melaka,
Malaysia: Penerbit Eka.
Mok,
Soon Sang (2012). Falsafah dan pendidikan
di Malaysia (Edisi ketiga). Selangor, Malaysia: Penerbitan Multimedia Sdn
Bhd.
Sufean
Hussin (2004). Pendidikan di Malaysia.
Sejarah, sistem dan falsafah (Edisi Kedua). Kuala Lumpur, Malaysia: Dewan
Bahasa dan Pustaka Kuala Lumpur.
Tan,
Yao Sua (2010). Isu bahasa, etnik dan
pembinaan negara bangsa dalam sistem pendidikan Malaysia. Pulau Pinang,
Malaysia: Universiti Sains Malaysia.
